Ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik kijk dus Holland’s Next Top Model. Daar ben ik een paar seizoenen geleden mee begonnen en sindsdien kan ik niet meer stoppen, ook al vóél ik per minuut gewoon een paar hersencellen afsterven én blijf ik elke aflevering achter met een paar tegendraadse opiniestukken in mijn hoofd. Afgelopen week werd aan Akke-Marije bijvoorbeeld doodleuk verteld dat ze ‘haar braafheid wel op Schiphol achter moest laten’. En over dat braaf zijn, daar wil ik even wat over kwijt (wat ik belangrijk genoeg vind om een maand blogstilte voor te onderbreken).
Exact drie weken na mijn laatste blogpost ben ik er weer! En voor de verandering heb ik die drie weken eens niet gespendeerd aan heel veel series kijken en verder vooral in mijn pyjama op de bank hangen, maar heb ik daadwerkelijk dingen gedaan. Heel veel dingen, om precies te zijn, misschien wel meer dan in de afgelopen drie maanden – in ieder geval qua ‘sociale intensiviteit’. Inmiddels ben ik weer een beetje bijgekomen van het introductieweekend van de studievereniging en de Intreeweek van de UvA. Die dingen hebben me een heleboel nieuwe bloginspiratie bezorgd, maar ik dacht, ik begin gewoon even met een ouderwets kletsartikeltje. Over nieuwe dingen en ‘erbij horen’ en toch ook nog even over bloggen. Oftewel: gewoon een paar honderd woorden over mezelf schrijven, want waar heb je anders een persoonlijke blog voor?
Ik heb school nooit echt leuk gevonden. Als aan het einde van de vakantie mijn boeken binnenkwamen, verstopte ik de doos ergens in een hoekje en maakte ik ‘m pas open op de dag dat school begon. Tenzij mama het eerder deed om mijn boeken te kaften; daar was ik zelf een ramp in. Toch was het back to school-gevoel ook wel een beetje speciaal, voornamelijk omdat je nieuwe spullen mocht kopen. Blijkt dat ik acht jaar geleden ook al fan was van stationery – ook al kende ik dat woord toen nog lang niet. Over de evolutie van het back to school-gevoel (en mijn nieuwe schoolspullen).
Ik had verschillende titelopties voor deze blogpost. Alles of niets. Leven in extremen. Het komt allemaal een beetje op hetzelfde neer. ‘Leven in extremen’ klinkt alleen wel een beetje alsof het iets met parachutespringen of bungeejumpen te maken heeft. Hm. Hoe dan ook, ik ga het weer eens over balans hebben. Of over het gebrek daaraan, eigenlijk. Niet balans zoals die meisjes met Olympische Spelen-turnen allemaal hebben (zo knap!), maar balans ‘in het leven’. Merken jullie dat ik mijn blog een beetje therapeutisch aan het gebruiken ben? Vind ik wel leuk, eigenlijk. Maar ook een beetje egocentrisch of zo, dus ik weet niet wat jullie ervan vinden. Aan de andere kant is bloggen natuurlijk sowieso best egocentrisch. Again: hm. Maar ik moet niet afwijken van het onderwerp.
Het was warm, eigenlijk te warm met iemand zoals ik. Met ‘iemand zoals ik’ bedoel ik trouwens gewoon mensen die niet van hitte houden, maar dat terzijde. Als we een Frans stadje bezochten, gingen we elke kerk in, niet alleen om die te bekijken, maar vooral ook omdat het er zo lekker koel was. Mijn vaders neus was al snel de kleur van zijn roze T-shirt. Om dat te voorkomen, smeerde ik mijn neus steeds drie keer achter elkaar in, waardoor ik er continu uitzag als een glimworm en mijn zusje me vergeleek met ‘zo’n poppetje van een Japans feest, waar ze zich helemaal wit schilderen. Oh, en kun je meteen even mijn scheenbenen insmeren? Jouw handen zijn nu toch al vies.’ Desondanks werd het kreng (mijn neus, niet mijn zusje) in een paar dagen al zo rood dat het zelfs een beetje pijn deed als ik hem tegen mijn camera drukte om een foto te maken. Toch maakte ik er behoorlijk wat, en het leek me leuk om de mooiste even in een blogpost te verzamelen. Het zijn er lekker veel, want ik ben te lui om ze op te splitsen. Dus, nou ja, geniet ervan.
(En ja, de titel is gewoon lekker in twee talen. Want kiekjes is een leuk woord.)
(Oh, en HTML werkte niet mee, dus nu is er een ernstig gebrek aan witregels. Maar ja.)
