Ik had verschillende titelopties voor deze blogpost. Alles of niets. Leven in extremen. Het komt allemaal een beetje op hetzelfde neer. ‘Leven in extremen’ klinkt alleen wel een beetje alsof het iets met parachutespringen of bungeejumpen te maken heeft. Hm. Hoe dan ook, ik ga het weer eens over balans hebben. Of over het gebrek daaraan, eigenlijk. Niet balans zoals die meisjes met Olympische Spelen-turnen allemaal hebben (zo knap!), maar balans ‘in het leven’. Merken jullie dat ik mijn blog een beetje therapeutisch aan het gebruiken ben? Vind ik wel leuk, eigenlijk. Maar ook een beetje egocentrisch of zo, dus ik weet niet wat jullie ervan vinden. Aan de andere kant is bloggen natuurlijk sowieso best egocentrisch. Again: hm. Maar ik moet niet afwijken van het onderwerp.

Mijn moeder maakt al jaren opmerkingen over dat ik alles zo ‘extreem’ doe. Als ik met mezelf afspreek dat ik weer eens ga beginnen met sporten, kan ik geen enkele keer overslaan, want dan komt er niks meer van. Als ik weer eens een poging tot bloggen doe, komt er meteen een heel schema bij kijken. Ik had het er gisteren nog met Lisa over. Op mijn ‘ik moet eigenlijk nog een blogje voor morgen schrijven’ antwoordde ze ‘zie je wel, je bent pas weer een week aan het bloggen en je hebt nu alweer schema’s’. Ja, schuldig. En ik werd dan ook niet geleidelijk veganist, ik stopte gewoon op één dag met het eten van dierlijke producten. Het is all-in of helemaal niet.

Soms is dat vet handig. Toen ik in 2012 af wilde kicken van Twitter (je weet dat het fout zit als je gedachten altijd in 140 tekens gaan), stopte ik gewoon in één keer. Het begon als een spelletje ‘ik probeer gewoon zo lang mogelijk niets te tweeten’ en toen ben ik er helemaal mee gestopt – dat wil zeggen, tot begin 2014, want ik vond mijn blog een goed excuus om weer terug te keren. Toen ik in de vierde klas in een soort afvalfase zat, verbood ik mezelf gewoon alle ongezonde dingen. Als je niet begint met tweeten of snacken, kun je er ook niet mee doorgaan. En dat is voor mij de ideale manier om mijn doelen te bereiken.

Streng blijven
Toch begint het ook wel eens irritant te worden. Ik doe bijvoorbeeld vaker dingen ‘niet’ dan ‘helemaal’ (bloggen, bijvoorbeeld) omdat het veel te veel tijd kost om alles helemaal te doen. Maar van de dingen die ik wél helemaal doe, zou ik best ook eens wat minder willen doen. Het ding is: voor de weinige dingen waarin ik streng ben voor mezelf, wil ik gewoon streng blijven.
Concreet voorbeeld: over twee weken heb ik introductieweek van mijn studie en ze hebben – uiteraard – geen vegan optie. Het druist niet alleen enorm tegen mijn principes in om die ene week vegetarisch te eten, maar waar ik me meer zorgen over maak, is dat ik daarna nooit meer terugga naar veganisme. Net als dat ik niet meer ben gestopt met snacken toen ik er eenmaal weer mee begonnen was.

Volgens mij ben ik lang niet de enige met dit probleem. En toch lijkt het soms alsof iedereen prima één keer per week kan bloggen, en gezond kan eten met één stuk taart per week (ik heb een hekel aan het woord cheat day). Mocht iemand hét geheim hebben, roept u maar. Tot die tijd ga ik lekker verder met dat blogschema. Het mag dan irritant zijn, maar resultaat geeft het wel.

Hoe goed ben jij in balans houden?

Foto is van Unsplash, want ik was te lui om er één van mezelf uit te zoeken. En dat terwijl ik net op vakantie ben geweest. Gelukkig heb ik geen regel voor mezelf dat mijn blogposts perfect moeten zijn, want dat zijn ze duidelijk niet.