Ik had verschillende titelopties voor deze blogpost. Alles of niets. Leven in extremen. Het komt allemaal een beetje op hetzelfde neer. ‘Leven in extremen’ klinkt alleen wel een beetje alsof het iets met parachutespringen of bungeejumpen te maken heeft. Hm. Hoe dan ook, ik ga het weer eens over balans hebben. Of over het gebrek daaraan, eigenlijk. Niet balans zoals die meisjes met Olympische Spelen-turnen allemaal hebben (zo knap!), maar balans ‘in het leven’. Merken jullie dat ik mijn blog een beetje therapeutisch aan het gebruiken ben? Vind ik wel leuk, eigenlijk. Maar ook een beetje egocentrisch of zo, dus ik weet niet wat jullie ervan vinden. Aan de andere kant is bloggen natuurlijk sowieso best egocentrisch. Again: hm. Maar ik moet niet afwijken van het onderwerp.
Mijn moeder maakt al jaren opmerkingen over dat ik alles zo ‘extreem’ doe. Als ik met mezelf afspreek dat ik weer eens ga beginnen met sporten, kan ik geen enkele keer overslaan, want dan komt er niks meer van. Als ik weer eens een poging tot bloggen doe, komt er meteen een heel schema bij kijken. Ik had het er gisteren nog met Lisa over. Op mijn ‘ik moet eigenlijk nog een blogje voor morgen schrijven’ antwoordde ze ‘zie je wel, je bent pas weer een week aan het bloggen en je hebt nu alweer schema’s’. Ja, schuldig. En ik werd dan ook niet geleidelijk veganist, ik stopte gewoon op één dag met het eten van dierlijke producten. Het is all-in of helemaal niet.
Soms is dat vet handig. Toen ik in 2012 af wilde kicken van Twitter (je weet dat het fout zit als je gedachten altijd in 140 tekens gaan), stopte ik gewoon in één keer. Het begon als een spelletje ‘ik probeer gewoon zo lang mogelijk niets te tweeten’ en toen ben ik er helemaal mee gestopt – dat wil zeggen, tot begin 2014, want ik vond mijn blog een goed excuus om weer terug te keren. Toen ik in de vierde klas in een soort afvalfase zat, verbood ik mezelf gewoon alle ongezonde dingen. Als je niet begint met tweeten of snacken, kun je er ook niet mee doorgaan. En dat is voor mij de ideale manier om mijn doelen te bereiken.
Streng blijven
Toch begint het ook wel eens irritant te worden. Ik doe bijvoorbeeld vaker dingen ‘niet’ dan ‘helemaal’ (bloggen, bijvoorbeeld) omdat het veel te veel tijd kost om alles helemaal te doen. Maar van de dingen die ik wél helemaal doe, zou ik best ook eens wat minder willen doen. Het ding is: voor de weinige dingen waarin ik streng ben voor mezelf, wil ik gewoon streng blijven.
Concreet voorbeeld: over twee weken heb ik introductieweek van mijn studie en ze hebben – uiteraard – geen vegan optie. Het druist niet alleen enorm tegen mijn principes in om die ene week vegetarisch te eten, maar waar ik me meer zorgen over maak, is dat ik daarna nooit meer terugga naar veganisme. Net als dat ik niet meer ben gestopt met snacken toen ik er eenmaal weer mee begonnen was.
Volgens mij ben ik lang niet de enige met dit probleem. En toch lijkt het soms alsof iedereen prima één keer per week kan bloggen, en gezond kan eten met één stuk taart per week (ik heb een hekel aan het woord cheat day). Mocht iemand hét geheim hebben, roept u maar. Tot die tijd ga ik lekker verder met dat blogschema. Het mag dan irritant zijn, maar resultaat geeft het wel.
Hoe goed ben jij in balans houden?
Foto is van Unsplash, want ik was te lui om er één van mezelf uit te zoeken. En dat terwijl ik net op vakantie ben geweest. Gelukkig heb ik geen regel voor mezelf dat mijn blogposts perfect moeten zijn, want dat zijn ze duidelijk niet.
Wat een eerlijke blogpost! Ik denk dat het vooral veel met perfectionisme te maken heeft: je wil het zo goed mogelijk doen en daar kan geen ‘cheat day’ (in wat voor vorm dan ook: sorry je haat dat woord) tussen zitten. Handig en eerlijk gezegd vind ik het ook knap dat je van de één op de andere dag zomaar met iets kan stoppen, maar blijkbaar dus niet altijd handig.
Judith onlangs geplaatst…Deze series volg ik – juli 2016
Mooie eerlijke post! Ik herken het wel. Een beetje. in sommige dingen ben ik wat perfectionistischer dan in andere.
Jenn onlangs geplaatst…Toerist in eigen land: Petit-Restaurant De Rozenboom in Amsterdam
Mooie blogpost weer, open en eerlijk :)
Niemand zal het geheim hebben, als iemand dat wel beweerd, dan is het maar een tijdelijke oplossing of een facade, je bent wie je bent, de een kan enkel vol gaan, de ander doet van alles wat..
hoe voller je voor iets gaat hoe meer aandacht je het kan geven en persoonlijk groei je daar weer van. Maar als je nu vol voor veganisme gaat.. en bang bent dat het mis gaat lopen als je een weekje vegetarisch moet, denk dan terug aan het moment dat je besloot vegan te gaan.. dat moment is niet anders dan het moment na je week vegetarisch afzien :P
daan onlangs geplaatst…Regenbui en zonneschijn
Volgens mij is ‘loslaten’ het sleutelwoord. Niet altijd even makkelijk maar het kan je soms absoluut helpen. :)
Zo simpel is dan geluk onlangs geplaatst…Vakantiegevoel
Ik heb geen tips. Hollen of stilstaan, vol of niet… Yep, ik vind dit weer heel herkenbaar. Wel echt stom dat er geen vegan optie is met de intro!
Audrey onlangs geplaatst…Recept: kaneelswirl-koekjes
Ik herken dit best wel. Ik heb in de meer dan 1,5 jaar dat ik blog nog maar 1 week van mijn blog schema afgeweken en als ik sport sla ik geen een keer over. Ik dwing mezelf keihard om dingen te doen. Echt perfectionistisch als een malle, maar ook weer niet op alle gebieden. Soms snap ik niet zo veel van mezelf haha.
Vind het best ‘fijn’ om te lezen dat er nog iemand is die zo ongeveer hetzelfde is. Natuurlijk weet je dat wel, maar om het te lezen is toch wel fijn ofzo. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. :’)
Sandra onlangs geplaatst…10x Tips om geld te besparen
Haha, ik ken je inmiddels goed genoeg om te weten dat dit daadwerkelijk zo is! Het siert je wel, want op die manier lever je nooit half werk, maar ik snap dat het ook wel lastig is. Zeker als je op een bepaald moment moet kiezen tussen iets niet doen of het tot de max doen.
Vivian onlangs geplaatst…4 redenen waarom ik fan ben van de nieuwe K3