Hé. Hoi. Hallo. Long time no see, kunnen we wel zeggen. Ik geloof dat ik alweer mijn persoonlijke record ‘zo lang mogelijk mijn blog verwaarlozen’ heb verbroken; sterker nog, in mijn hoofd was ik al gewoon gestopt en ik voel me zelfs geen blogger meer. Maar toen kreeg ik toch weer een beetje de blogkriebels en tja, nu is hier weer een blogje. Ik heb nog getwijfeld of het niet gek was als ik niet eerst iets zou schrijven over ‘hoe het nu met me gaat’, maar neem maar gewoon van mij aan dat het best goed gaat, dan hebben we dat ook weer gehad.

Verder ben ik het schrijven geloof ik een beetje verleerd, dus leek het me goed om voor deze eerste-blog-die-misschien (heel misschien)-wel-het-begin-is-van-meer gewoon heel veel foto’s te delen (met een heel klein beetje tekst). Want oh ja, dat speelt momenteel ook een beetje in mijn leven: ik wist altijd heel zeker dat ik ‘later’ alleen maar wilde schrijven, maar nu heb ik ineens bedacht dat filmen en fotograferen misschien ook wel leuk zouden zijn. Niet zo heel handig wat betreft zekerheid, wel een leuke aanleiding om heel veel te gaan oefenen met (portret)fotografie. Dus ja, zo kwam het dat ik afgelopen week ineens allemaal leuke mensen voor mijn lens had. Ik weet niet zeker of ze (de foto’s, niet de mensen) wel mooi genoeg zijn om hier te delen, maar iets met niet al te hoge eisen stellen en zo. En dat ik toch al geen bloglezers meer heb.

Afgelopen week heb ik niet alleen heel veel gefotografeerd, ik ben ook heel veel in Utrecht geweest. Onder andere voor dingen die niks met fotografie te maken hadden, maar óók om Marlot (en Sonia en Dilys, maar dat zie je zo) op de foto te zetten in de Domtuin. Ik ga zelden naar Utrecht zonder de Domtuin te bezoeken, maar ik word het gewoon nooit zat. Dat licht is zo mooi!

Ander favoriet fotoplekje: een klein straatje vlakbij de Voorstraat dat we ooit een keer per ongeluk ontdekten tijdens een bloggersmeeting. Ik moet toegeven dat het weer niet zo ideaal was voor foto’s, maar Photoshop doet wonderen.

Kijk, nog meer Domtuin! Maar dan met Sonia erin. De rechterfoto is trouwens in een ander tuintje dat ook ergens bij de Dom zit. Ik vind Utrecht helemaal niet zo’n heel leuke stad (sorry), maar het heeft wel echt toffe verborgen plekjes.

Dilys en ik wilden per se foto’s maken bij een bloesemboom, maar die bleken er niet echt te zijn in Utrecht. We vonden wel één zielige kleine bloesemtak die eigenlijk veel te hoog hing, maar we moesten het er toch maar mee doen, haha.

(Nog meer Domtuin. Zie je nou wel dat ik het schrijven verleerd ben.)

Veruit de tofste locatie waar ik foto’s maakte: op een spoorwegovergang met Kimberly (waar ook de bovenste foto’s van is). Toen ik het aan mijn ouders vertelden, zeiden ze alleen maar: ‘Maar dat mag toch helemaal niet?’ Maar het was wel écht heel cool om te doen (en voor iemand die zo braaf was als ik, voelde het behoorlijk badass – met name toen we ineens opschrokken van een rinkelend geluid en onder de slagbomen door moesten sprinten).

We waren bij Kimberly thuis in Twente; jup, weer eens wat anders dan Utrecht! We fietsten zo’n vijf uur door bossen en weilanden (of nou ja, dat is inclusief het vele stoppen) en ik voelde me hele zen achteraf. Plus: natuur levert gewoon heel mooie plaatjes op.

Ennn dan zijn hieronder als bonus nog drie foto’s van Audrey en haar hond! Die fotoshoot was de enige niet helemaal geplande, en Audrey had – gelukkig – als enige ook geen spiegelreflexcamera die zij op haar beurt ook op mij kon richten (de rest had dat dus wel, haha). Maar kijk dan hoe lief Sproet is?

Nou eh, ik hoop dat jullie het leuk vonden om te zien? Eerlijk is eerlijk, als er één iemand is die dit ‘leest’ en tot het einde is gekomen, ben ik al gelukkig. En wie weet schrijf ik de volgende keer dan wel een écht blogje. (Shocking.)