Een aantal jaar geleden begon ik met koken en bakken, en vandaag de dag kan ik die dingen met recht twee van mijn grootste hobby’s noemen. Ik maak ook best lekkere dingen – denk ik. Hoop ik. Laat ik het zo zeggen: ik ben meestal best trots op mijn eindresultaat, zowel op de smaak als het uiterlijk. Maar de weg ernaartoe… Dat is een ander verhaal. 

Want ik noem mezelf dan wel een semi-foodblogger, maar eigenlijk weet ik niet of ik die titel wel verdien. Met deze column weet ik in ieder geval zéker dat mijn toch al non-existente reputatie voorgoed verpest is. Dus mocht je, zelfs na mijn onthulling van het Brandalarm Incident, nog steeds denken dat ik echt zo’n keukenprinses ben… Think again.

Luiaard met een versleten heup
Het eerste probleem is mijn snelheid. Ik ben met de meeste dingen niet zo snel, maar in de keuken ben ik al helemaal zo sloom als een luiaard met een versleten heup. (Luiaarden zijn de sloomste dieren ter wereld. Ik heb het opgezocht.) Als er een bereidingstijd bij een recept staat, reken ik in mijn geval standaard het dubbele. Oké, als het echt moet, lukt het me tegenwoordig nog wel om binnen een kwartier iets op tafel te toveren. En hoe vaker ik een recept maak, hoe beter het gaat. Maar als ik een taart echt perfect wil maken, kan ik al een halfuur bezig zijn met het opsmeren van de vulling. En dan te bedenken dat je die nog niet eens ziet. Laten we maar zeggen dat het therapeutisch werkt.

Allergisch voor afwassen
Tel daar nog eens bij op dat alle chaos die ik in me heb, zich uit in de keuken. Als ik bij mijn ouders in de keuken sta, worden ze gillend gek. ‘Maaike, komt het nou nóóit eens bij je op om tussendoor even wat dingen op te ruimen?’
Nou… nee. Eigenlijk niet. Ik gebruik het hele aanrecht, en dat blijf ik ook lekker doen. Daarbij komt dat ik niet zo heel erg van afwassen houd. Dat is het meest verschrikkelijke gedeelte van koken. Ze zouden echt eens iets moeten uitvinden – oh wacht, dat is er al. Een afwasmachine. Maar je raadt het al: die hebben we niet.

Niets ernstigs
En dan heb je nog die kleine dingen die misgaan. Niet zozeer met het gebak zelf, maar vooral met míj. Ik snijd mezelf regelmatig in de vingers (letterlijk dus). Ik laat halve pakken rijst op de grond kletteren. Ik vergeet te laat om de boter uit de koelkast te halen of de oven voor te verwarmen. Niets ernstigs dus – maar goed, dat zeggen dokters ook altijd als het eigenlijk wél iets ernstigs is.

Beginnen bij de basis
Conclusie: ik ben een/geen keukenprinses. Eerder een soort keukenkluns. Maar ik houd van koken, en dat is waar het om gaat. Zet mij een dag in de keuken en ik ben helemaal gelukkig. (Oké, op die paar zenuwinzinkingen na omdat iets bijna mislukt, maar die vergeten we voor het gemak maar even.) Lekker beginnen bij de basis (ik doe dus ook niet aan pakjes) en eindigen met een heerlijke cake. Én een beetje beslag dat geheel per ongeluk al in je buik is verdwenen.

Normaal ben ik het wel eens met de uitspraak “het is de reis die telt, niet de bestemming”, maar in dit geval gaat het me toch echt om het resultaat. Niemand die het nog in zijn hoofd haalt om te vragen of alles goed is gegaan als het eten lekker is. Dus eh… koekje, iemand?

Ben jij een keukenprins(es)?

PS. Ik ben ook in te huren voor feesten en partijen.